Wehikuł Czasu Lotto: 14 października 1951

Autor:
2018-10-25 17:30:00

90 - lecie Sekcji Koszykówki Legii Warszawa to doskonała okazja, aby przyblizyć kibicom istotne wydarzenia z jej historii. W niniejszym cyklu przedstawimy Wam relacje prasowe opisujące m.in fakty z życia klubu oraz historyczne mecze. Zapraszamy do podróży w czasie!

Historia Legii Warszawa w rozgrywkach o mistrzostwo Polski rozpoczęła się w roku 1951. Wtedy zmieniono nazwę na CWKS (Centralny Wojskowy Klub Sportowy) i znacząco wzmocniono zespół. Tak rozpoczęto budowę zespołu, który przez  następne lata odgrywał wielką rolę w polskiej koszykówce i nie tylko, bo był znanym zespołem w Europie, dostarczając reprezentacji Polski wielu wybitnych zawodników.

We wspomnianym już 1951 roku trzon zespołu stanowili Leszek Kamiński, Ryszard Żochowski, Stefan Majer, Władysław Buczek, Wiesław Szor, bracia Mirosław i Zdzisław Popławscy, a nieco później doszli Marian Golimowski, Kazimierz Lubelski, Jan Wilczewski i Zdzisław Niedziela. Zespół ten po raz pierwszy zaprezentował się na I Ogólnopolskiej Spartakiadzie w Warszawie, zajmując dobre, czwarte miejsce. Po tym sukcesie koszykarze CWKS zostali dopuszczeni do rozgrywek ligowych w sezonie 1951/52  i zajęli w nich trzecie miejsce. Trenerem został Tadeusz Ulatowski, były reprezentant Polski.

Pierwszym meczem, jaki nasz klub rozegrał w krajowej elicie, było starcie z Gwardią Kraków, zespołem, który kilka miesięcy wcześniej zajął czwarte miejsce w mistrzostwach Polski. Tak mecz rozgrywany w hali AWF opisywał  wówczas Przegląd Sportowy:

„Spotkanie przyniosło zasłużone zwycięstwo drużynie krakowskiej Gwardii. Zespół mistrza Spartakiady wykazał dobre przygotowanie do rozgrywek. Widać było po wszystkich zawodnikach solidną pracę. Gwardia przez cały przeciąg spotkania wyraźnie przeważała tak pod względem technicznym jak i taktycznym. CWKS po którym po sukcesach na Spartakiadzie należało się spodziewać znacznie lepszej gry, zdecydowanie zawiódł. Wojskowi grali słabo technicznie, trudno im było nawiązać równą walkę z gwardzistami. Uciekali się też często do niedozwolonych chwytów (zresztą to normalne następstwo braków technicznych). Najlepszym tego dowodem było, że trzech graczy drużyny wojskowej było usuniętych z boiska za cztery przewinienia osobiste. Spotkanie, mimo, że od pierwszej chwili zaznaczyła się wyraźna przewaga krakowiaków, było ciekawe. Gwardziści w pierwszych minutach grający dość szybko, później, gdy przekonali się o swej przewadze, zwolnili tempo ograniczając się od czasu do czasu do szybkich wypadów inicjowanych przez Pacułę, Dąbrowskiego i Wójcika. Niespodziankę jednak swą grą zrobił weteran Arlet, który błysnął klasą w strzałach z dystansu. Słabiej niż normalnie pod względem strzałowym wypadli Wójcik i Bętkowski. W CWKS można wyróżnić jedynie Lubelskiego. Zawiódł Kamiński, którego większość strzałów nie dochodziła do celu. Niżej swego normalnego poziomu zagrali również i pozostali. Wojskowi nie umieli sobie poradzić ze strefową obroną Gwardii, a brak zgrania odbił się na płynności przeprowadzanych akcji. Spotkanie stało raczej na średnim poziomie i widać było, że Gwardia zapewniwszy sobie zwycięstwo już w pierwszej połowie w dalszej części meczu grała na pół siły.

W Warszawie, gdzie po raz pierwszy rozegrano mecz ligowy w hali AWF, należy nawierzchnię sali bardzo starannie przygotowywać do każdych zawodów. Podłoga powinna być przed każdym spotkaniem zmywana, by w czasie gry zawodnicy nie ślizgali się jak miało to miejsce w czasie spotkania CWKS - Gwardia i co było przyczyną nieszczęśliwego wypadku Dąbrowskiego. Należy również pamiętać o zabezpieczeniu materacami stojaków koszy.”

I kolejka, Warszawa, 14.10.1951

CWKS Warszawa - Gwardia Kraków 45:69 (26:38)

CWKS: Kazimierz Lubelski 12, Leszek Kamiński 11, Stefan Majer 9, Mirosław Popławski 4, Zdzisław Popławski 4, Marian Golimowski  4, Władysław Buczek 3, Ryszard  Żochowski 2, Wiesław Szor 0, Zdzisław Niedziela 0.

trener Tadeusz Ulatowski

Gwardia: Zdzisław Dąbrowski 30, Jacek Arlet 17, Stefan Wójcik 9, Tadeusz Pacuła 6, Roman Pyjos 3, Mieczysław Chonek 2, Jerzy Bętkowski 1, Andrzej Kowalówka  1, Stanisław Bartik 0.

trener Jerzy Groyecki:

Widzów: około 700

Źródło: PS, Nr 89, s.5,  rok 1951